[Drapple] Firthgrant : Beneath the Black Sky

 

Title : Beneath the Black Sky | ภายใต้ท้องฟ้าสีดำ

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant

#Nowlistening : ภายใต้ท้องฟ้าสีดำ – Greasy Cafe click!

 

---

 

 

“คุณจะเป็นยังไงถ้าเกิดวันหนึ่งผมไม่อยู่แล้ว” ผมถามเขาที่อยู่ในอ้อมกอดของผม

 

 

“ผมรู้ว่าคุณรู้..” เขาตอบยิ้มๆ มืออุ่นๆของเขาบีบมือของผม

“ผมคงร้องไห้และเสียใจมากๆ” เขาหัวเราะเหมือนว่ามันเป็นเรื่องตลก

 

“คงเสียศูนย์ไปเลยล่ะ ถ้าผมไม่มีคุณ”

 

 

ผมไม่พูดอะไรต่อ

เพียงแค่กอดเขาให้แน่นขึ้น

อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังอยู่กับเขา

 

ผมยังไม่อยากทิ้งโลกทั้งใบของผมไปไหน

 

 

“แล้วคุณล่ะคอลิน”

 

 

“ผมก็คงเหมือนคุณ

คงนอนร้องไห้เสียใจเหมือนคุณ

โทษฟ้า โทษน้ำ โทษอากาศเหมือนคุณ”

 

ผมมองเขาที่กำลังวาดนิ้วลงบนฝ่ามือของผม

น้ำหมึกล่องหนกับชื่อพยางค์เดียวของเขา

 

 

ทำไมผมถึงรักคุณจัง

 

ผมตั้งคำถามนี้กับตัวเองรอบที่พัน แต่ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้สักที

 

คงเป็นเพราะผมรักคุณ ที่คุณเป็นคุณมั้ง

 

 

“แต่สักวันหนึ่งผมก็คงต้องหยุดร้องไห้

เพราะผมรู้..

คุณเองก็คงไม่อยากเห็นผมร้องไห้”

 

 

“อืม..ผมคงเสียใจมากๆเลยล่ะถ้าผมรู้ว่าผมทำคุณร้องไห้”

 

ผมรู้สึกได้ถึงแขนทั้งสองข้างของเขาที่พยายามโอบรอบลำตัวของผม

กลิ่นหอมจางๆของแชมพูยังคงติดอยู่

บนศีรษะเล็กที่ซุกเข้ากับหน้าอกของผม

 

 

“คนดี..มองผมหน่อยสิ..

ผมอยากเห็นหน้าคุณ”

 

ถึงกระนั้น ใบหน้าก็ยังคงอยู่ที่เดิม จะเพิ่มเติมก็เพียงแค่ศีรษะที่สั่นไปมา พร้อมกับอ้อมกอดแน่นๆที่เหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ

 

 

“ก็ได้..ไม่มองก็ได้”

 

ท่าทางของเขาทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา จะเรียกว่างอแงเหมือนเด็ก ก็โตเกินกว่าจะใช้คำนั้น

 

 

ผมชอบที่จะนอนกอดเขาอยู่อย่างนี้ไปในทุกๆวัน

และผมก็รู้..

ว่าเขาก็ชอบเหมือนกัน

 

 

ผมชอบที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเขา

ที่มีผมเป็นส่วนหนึ่งในรอยยิ้มนั้น

 

 

ผมชอบที่จะได้เดินข้างๆเขา

ในทุกๆก้าวที่เดินไปข้างหน้า หรือก้าวถอยหลัง

เขาบอกผมว่า ไม่จำเป็นต้องเดินให้พร้อมกับเขาตลอดเวลาก็ได้

อาจเดินตามบ้าง หรือเดินนำบ้าง

แต่สุดท้ายเราก็ยังเดินไปด้วยกันอยู่ดี

 

 

อาจจะมีบ้างที่ผมเป็นคนทำให้หยดน้ำใสท่วมท้นอยู่บนดวงตาคู่นั้น

แต่เขาก็ยอมให้เสื้อของผมเป็นผ้าเช็ดหน้าที่ดีที่สุดของเขา

 

 

เขาชอบบอกรักผม

เช่นเดียวกับที่ผมบอกรักเขาในทุกๆวันที่ตื่นขึ้นมา

 

เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเราไหม

‘บางทีคำบอกรัก..อาจเป็นคำบอกลาที่ดีที่สุด’

 

 

เขาไม่ชอบให้ผมพูดถึงความตาย

แต่ทุกครั้งที่ผมหลับตา

ผมจะนึกถึงเขาเป็นคนแรกและคนสุดท้ายเสมอ

 

เช่นเดียวกับทุกครั้งที่ผมตื่น

เขาคงเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมอยากตื่นมาในทุกๆเช้า

 

และผมก็ยังคงหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จนถึงทุกวันนี้

ว่าทำไม..ผมถึงรักเขาจัง

 

อาจเป็นเพราะรอยยิ้มของเขา

หรืออาจเป็นเพราะลมหายใจของเขาที่เป่ารดหน้าอกของผมอยู่ตอนนี้

 

 

ถ้าหากบรรจุเวลาใส่ลงในกระป๋องได้ มันจะมีวันหมดอายุหรือเปล่า

ถ้ามี..ผมขอเก็บช่วงเวลานี้ไว้นานๆจะได้ไหม..

 

 

บางทีผมอาจเป็นร่มที่เขาพกติดตัวในวันที่ฝนตกหรือวันที่แดดออก

หรือบางทีผมอาจเป็นน้ำฝนที่ไหลรินลงมาจากท้องฟ้า

เขาอาจมีความสุขที่สุด แต่ในเวลาเดียวกัน เขาอาจเสียใจที่สุดก็ได้

 

 

ขอบคุณที่เลือกผมเป็นทั้งความสุขและความทุกข์ของคุณ